Opel Frontera A - udany przeciętniak

Niemiecko-japońsko-brytyjska Frontera A, mimo że nie wyróżnia się ani zdolnościami terenowymi, ani komfortem na asfalcie, ani niezawodnością, to w każdej z tych kategorii „trzyma poziom”. Stąd duża popularność.

Konstrukcja nadwozia i podwozia bazująca na modelach japońskiego Isuzu (dokładnie na Amigo i Rodeo), silniki i elementy kabiny pochodzące od niemieckiego Opla oraz zlokalizowanie produkcji na wyspach brytyjskich. Efekt? Udane, rekreacyjne auto, które niezwykle spodobało się europejskiej klienteli. Solidnie, bez ekstrawagancji

W chwili debiutu w 1991 roku Frontera (sprzedawana na rynku brytyjskim pod marką Vauxhall) nie zaskoczyła Europejczyków swoim wyglądem. Jej proste, nieco „napakowane” kształty oparły się jednak próbie czasu, dzięki czemu nawet dzisiaj auto może się podobać. Atrakcyjniej prezentuje się oczywiście wersja 3-drzwiowa wyposażona w hardtop lub miękką plandekę. Odmiana 5d natomiast, to lekko podniesione, solidnie wyglądające kombi, w którym - o dziwo i niestety - koło zapasowe na tylnej klapie było dostępne za słoną dopłatą. Nie dość, że psuje to terenowy charakter wyglądu, to jeszcze ogranicza przestrzeń w bagażniku… Prosto i przestronnie

Po otwarciu przednich drzwi Frontery wita nas archaiczna deska rozdzielcza, która okazuje się jednak ergonomiczna, oraz wygodne fotele zapewniające przyzwoitą ilość miejsca. Pasażerowie tylnej kanapy w wersji 3-drzwiowej nie mają do dyspozycji wiele przestrzeni, ale za to po zdjęciu dachu mogą się poczuć jak w prawdziwym kabrio. Odmiana 5d zapewnia o wiele więcej miejsca, zarówno dla pasażerów drugiego rzędu, jak i bagażu. Wzrost pojemności z 300 do 420/540 l (zależnie, gdzie znajduje się „zapasówka”) to niemała różnica, co odczują szczególnie rodziny. Dodatkowo Frontera może „pociągnąć” 2-tonową przyczepę,do czego jest nierzadko wykorzystywana. Pod maską dużo zmian

Gama silnikowa terenowego Opla obejmowała początkowo benzynowe jednostki 2.0/115 KM (w odmianie 3-drzwiowej) i 2.4/125 KM (w 5d) i diesla 2.3 TD/100 KM (w 5d). Rok 1995 przyniósł zastąpienie motoru 2.4 16-zaworowym silnikiem 2.2, a 2.3 TD - 2,8-litrową, 113-konną jednostką Isuzu. Ta ostatnia ustąpiła rok później miejsca 115-konnemu dieslowi 2.5 TD VM. Najczęściej spotykanymi motorami są jednostki 2.0 (przyzwoite przyspieszanie i duże spalanie - sprint do 100 km/h w 14,5 s i 11 l benzyny na 100 km) i 2.4 (aż 17 s do „setki” i aż 13 l/100 km), natomiast najrozsądniejszym wyborem jest turbo diesel 2.8 (także około 17 sekund, ale jedynie 8,5 l/100 km). Żaden z wymienionych silników nie grzeszy niestety kulturą działania, co nie zawsze można zaakceptować.

Asfaltowo-terenowy kompromis

Frontera została zbudowana na ramie, a w jej zawieszeniu znajdziemy niezależną konstrukcję z przodu i sztywny most z tyłu. Na drogach utwardzonych auto nie zachęca do szybkiego pokonywania zakrętów, ale za to na komfort nie można zanadto narzekać (szczególnie po 1995 roku, gdy w tylnym zawieszeniu zaczęto montować nie resory, lecz sprężyny). Bezdroża nie są może rewirem tego modelu, ale napęd 4x4 z klasycznym rozdziałem (przód dołączany do stałego tyłu), wyposażony czasem w tylny „dyfer”, pozwala na bezproblemowe pokonywanie lżejszych przeszkód. Kto chciałby zrobić z Frontery off-roadera, powinien zainteresować się bogatą ofertą tuningową.

Podwozie zbyt delikatne

Choć pod maskę Opla zaglądać będziemy rzadko, to pod jego spód - używając auta nawet sporadycznie w terenie - znacznie częściej. Awaryjne okazują się szczególnie krzyżaki oraz automatyczne sprzęgiełka piast, czasem „pada” też dyferencjał. Korozja pojawia się raczej rzadko, znacznie częściej kłopotliwe okazują się drobiazgi układu elektrycznego i hamulcowego. Choć model jest często spotykany na rynku, po dużo części trzeba się wybrać do autoryzowanych serwisów Opla.